آموزش در ایران باستان در پورتال جامع فرانیاز فراتر از نیاز هر ایرانی
آموزش در ایران باستان ,در دوران هخامنشی، آموزش رسمی ویژهٔ روحانیان زرتشتی (موبدان)، شاهزادگان و دولت‌مردان بود.با ما همراه باشید .
آموزش در ایران باستان
درباره آموزش کودکان در عهد هخامنشیان اطّلاعات کمی وجود دارد.
در دو سند ایلامی که از تخت جمشید به دست آمده و مربوط به سال بیست سوم از سلطنت داریوش یکم (سال ۴۹۹ قبل از میلاد) است
عبارت “پسران پارسی که متن‌ها را رو نویسی می‌کنند” ذکر شده است.
ممکن است که این پسران در حال یاد گیری خط میخی پارسی بوده‌اند
که در آن زمان احتمالاً تعداد اندکی از کاتبان از آن آگاه بوده‌اند؛
چرا که بیشتر برای کتیبه‌های فتوحات سلطنتی به کار برده می‌شد.
آموزش در ایران باستان
اما چون در آیین زرتشت آموزش و پرورش به مانند زندگی مهم شمرده شده بود،
مردم ایران به پیروی از گفتار حکیمانهٔ زرتشت، یعنی پندار نیک،
گفتار نیک و کردار نیک، اخلاق و مهارت‌های سودمند را به فرزندان خود آموزش می‌دادند.
در آن زمان آتشکده‌ها جایگاه رسمی آموزش بودند و موبدان علاوه بر درس‌ها مذهبی،
پزشکی، ریاضی و اخترشناسی نیز درس می‌دادند.
نخستین دانشگاه
در دورهٔ ساسانی فرهنگ و تمدن ایرانی به شرق و غرب گسترش یافت.
اما هنوز هم آموزش به گروهی خاص محدود می‌شد.
در این دوران مهم‌ترین مرکز علمی و آموزشی دوران باستان،
دانشگاه گندی‌شاپور، در شهر گندی شاپور به وجود آمد.
این شهر را شاپور ساسانی بنیان نهاد و تا حدود قرن چهارم پس از اسلام آباد بود.
در دانشگاه گندی شاپور دانشمندان ایرانی در کنار دانشمندان هندی،
یونانی و رومی به فعالیت علمی و بحث و گفت و گو مشغول بودند.
وقتی مدرسهٔ آتن در سال ۵۲۹ میلادی بسته شد،
بسیاری از دانشمندان یونانی به گندی شاپور مهاجرت کردند.
در زمان خسرو انوشیروان بیمارستانی در این شهر ساخته شد
و آموزش طب ایرانی، یونانی و هندی رونق گرفت.
آموزش در دوران قاجار
در دوران قاجار جنگ‌های ایران و روس رخ داد
که با شکست ایرانیان و از دست رفتن بخش‌های زیادی از ایران همراه بود.
البته ان شکست دردناک باعث شد
که دولت‌مردان دلسوز و فرهیختگان جامعهٔ آن روز به علت شکست ایرانیان آگاه شوند
که همانا بی‌خبری از دانش و فن آن روزگار بود.
از این رو، در سال ۱۲۳۱ هجری قمری، ۵ نفر دانشجو به انگلیس فرستاده شد؛
نخستین چاپخانهٔ سربی در ۱۲۲۷ هجری قمری در تبریز به کار افتاد؛
نخستین روزنامه را میرزا صالح، از دانشجویان فرستاده شده به انگلیس،
به نام کاغذ اخبار در ۱۲۵۳ هجری قمری منتشر کرد؛
و نخستین مدرسه به شیوهٔ امروزی با همت میرزا حسن خان رشدیه در ۱۲۵۴ هجری قمری
در ارومیه و در سال بعد در تبریز کار خود را آغاز کرد.
بنیان‌گذاری دارالفنون
دارالفنون مرکز آموزشی دانش و فن نوین بود
که در سال ۱۲۳۱ هجری شمسی با تلاش میرزا تقی‌خوان امیرکبیر در تهران بنیان‌گذاری شد.
نخستین معلمان این مدرسه، اروپایی و بیشتر اتریشی بودند.
نخست صد نفر فراگیر از میان فرزندان اشراف و بزرگان دولتی برای تحصیل در آن انتخاب شدند
که در رشته‌های نظامی،پزشکی، داروسازی، معدن و مهندسی به تحصیل مشغول شدند.
دارالفنون آزمایشگاه فیزیک،
شیمی و داروسازی و کارخانهٔ شیشه و بلور و شمع‌سازی و چاپ‌خانه داشت
و فراگیران علاوه بر مطالعهٔ نظری، به فعالیت‌های عملی نیز می‌پرداختند.
برای مثال، مسیو کرشیش اتریشی، که معلم توپخانه و ریاضی بود،
به کمک دانشجویان خود دستگاه فرستندهٔ تلگراف ساخت
که آغازی برای گسترش ارتباط از راه دور در کشور بود.
آموزش و پرورش نوین
در بیشتر کشورها، گذراندن دورهٔ مقدماتی
برای کودکان پنج و شش ساله و گذراندن دورهٔ متوسطه برای نوجوانان سیزده ساله اجباری است.
در بسیاری از کشورها حضور دانش‌آموزان پس از یازده‌سالگی در مدرسه‌ها کم می‌شود؛
البته، آموزش تا بزرگ‌سالی در دانشکده‌ها و دانشگاه‌ها و مرکز های آموزش مهارت‌های عملی ادامه می‌یابد.
با وجود این هنوز میلیون‌ها نفر در دنیا از مهارت‌های ابتدایی خواندن و نوشتن بی‌بهره‌اند.
بر اساس قانون اساسی ایران،
آموزش و پرورش برای همهٔ کودکان و نوجوانان ایرانی تا دورهٔ متوسطه رایگان است
و دولت وظیفه دارد امکان تحصیل را برای همگان فراهم سازد.
نظام آموزشی ایراندارای دورهٔ ابتدایی(پنج سال) دوره‌ی راهنمایی (سه سال)
دوره متوسطه( سه سال) و دورهٔ پیش دانشگاهی است.
علاقه‌مندان به کارهای عملی و فنی نیز می‌توانند
مهارت های لازم را در مدرسه‌ها و آموزشگاه‌های کارو دانش بگذرانند.
دانش‌آموختگان دوره پیش‌دانشگاهی در صورت موفقیت در آزمون‌های سراسری، به دانشگاه وارد می‌شوند.
منبع:Asemoni.com