سفره هفت سین در پورتال جامع فرانیاز فراتر از نیاز هر ایرانی
سفره هفت سین ,نوروز بزرگترین جشن ملى ایرانیان سابقه اى هزاران ساله دارد.
از گذشته هاى دور آریایى هاى ساکن در فلات ایران روز اول سال و آغاز بهار را به برگزارى
مراسم ویژه و توأم با سرور و شادمانى اختصاص مى دادند.با ما همراه باشید .
سفره هفت سین
هفت‌سین سفره‌ای است که ایرانیان، هنگام نوروز می‌آرایند. این سفره روی زمین یا روی خوان پایه گذاشته می‌شود.
هم‌وندان (اعضای) خانواده در زمان گردش سال در کنار سفره هفت‌سین می‌نشینند.
دسته‌ای نیز سفره را تا سیزده روز پس از نوروز نگه می‌دارند
و در پایان این چرخه، در روز سیزده نوروز، سبزه را به آب می‌سپارند.
فلسفه سفره هفت سین
در آیین‌هاى باستانى ایران براى هر جشن «خوانی یا سفره ای » گسترده مى‌شد
که داراى انواع خوراکى‌ها بود. سفره نوروزى «هفت سین» نام داشت
و مى‌بایست از بقیه سفره ها رنگین تر باشد.
سفره هفت سین مــعــمـولاً چـندســاعــت مانــده به زمان تـــحویل ســـــال نو آمـــاده بود
و بر صفحه اى بلندتر از سطح زمین چیده مى شد.
همچنین میزدپان (MAYZADPAN)به منظور پخش کردن خوراکى‌ها در کنار سفره گماشته مى‌شد.
سفره هفت سین نوروزی برپایه عدد مقدس هفت بنا شده بود.
فلسفه سفره هفت سین(ادامه)
در بسیارى از منابع تاریخى آمده است که «سفره هفت سین»
نخست «سفره هفت شین» بوده و بعدها به این نام تغییر یافته است.
شمع، شراب ، شیرینى ، شهد (عسل) ، شمشاد، شربت و شقایق یا شاخه نبات،
اجزاى تشکیل دهنده سفره هفت شین بودند. برخى دیگر به وجود «هفت چین»
در ایران پیش از اسلام اعتقاد دارند. سخنران جامعه زرتشتى در این باره مى گوید:
«در زمان هخامنشیان در نوروز به روى هفت ظرف چینى غذا مى‌گذاشتند
که به آن هفت چین یا هفت چیدنى مى گفتند.
بعدها در زمان ساسانیان هفت شین رسم متداول مردم ایران شد
و شمشاد در کنار بقیه شین هاى نوروزى، به نشانه سبزى و جاودانگى برسر سفره قرارگرفت.
بعد از سقوط ساسانیان وقتى که مردم ایران اسلام را پذیرفتند،
سعى کردند که سنت‌ها و آیین‌هاى باستانى خود را هم حفظ کنند.
به همین دلیل، چون در دین اسلام «شراب» حرام اعلام شده بود،
آنها، خواهر و همزاد شراب را که »سرکه» مى شد انتخاب کردند و اینگونه شین به سین تغییر پیداکرد.»
امروزه سفره هفت سین را روی زمین یا روی میز پهن می کنند
و هنگام تحویل سال نو اعضای خانواده دور سفره هفت سین جمع می شوند
و برای داشتن سالی پر از شادی و خیرو برکت دعا میکنند.
بعضی سفره هفت سین را در مدت سیزده روز نوروز نگه می‌دارند
و در پایان این دوره، در روز سیزده نوروز، سبزه ی سفره هفت سین را به آب می‌دهند.
هفت جزء سفره هفت سین:
سمنو:
نماد زایش و بارورى گیاهان است و از جوانه هاى تازه رسیده گندم تهیه مى شود.
سیب:
هم نماد مهر و مهرورزی.
سنجد:
نماد عشق و دلباختگى است و از مقدمات اصلى تولدو زایندگى.
عده اى عقیده دارند که بوى برگ و شکوفه درخت سنجد محرک عشق است!
سبزه:
نماد شادابى و سرسبزى و نشانگر زندگى بشر و پیوند او با طبیعت است.
درگذشته سبزه ها را به تعداد هفت یا دوازده که شمار مقدس برج هاست در قاب هاى گرانبها سبز مى کردند.
در دوران باستان درکاخ پادشاهان ۲۰ روز پیش ازنوروز دوازده ستون را از خشت خام برمى آوردند
و بر هریک از آنها یکى از غلات را مى کاشتند و خوب روییدن هریک را به فال نیک مى گرفتند
و برآن بودند که آن دانه درآن سال پربار خواهدبود. در روز ششم فروردین آنها را مى چیدند
و به نشانه برکت و بارورى در تالارها پخش مى کردند.
سماق و سیر :
نماد چاشنى و محرک شادى در زندگى به شمار مى روند.
اما غیر از این گیاهان و میوه هاى سفره نشین،
خوان نوروزى اجزاى دیگرى هم داشته است: دراین میان « تخم مرغ»
نماد زایش و آفرینش است و نشانه اى از نطفه و نژاد. «آینه» نماد روشنایى است
و حتماً باید در بالاى سفره جاى بگیرد. «آب و ماهى» نشانه برکت در زندگى هستند.
ماهى به عنوان نشانه اسفندماه بر سفره گذاشته مى شود.
سکه:
که نمادى از خیر و برکت و درآمد است.
شاخه هاى سرو، دانه هاى انار، گل بیدمشک، شیر نارنج، نان و پنیر، شمعدان و…
را هم مى توان جزو اجزاى دیگر سفره هفت سین دانست.
«کتاب مقدس» هم یکى از پایه هاى اصلى سفره هفت سین است
و براساس آن هرخانواده اى به تناسب مذهب خود، کتاب مقدسى را که قبول دارد بر سفره مى گذارد.
چنانچه مسلمانان قرآن، زرتشتیان اوستا و کلیمیان تورات را بر بالاى سفره‌هایشان جاى مى‌دهند.
بر سر سفره هفت سین زرتشتیان درکنار اسپند و سنجد، « آویشن» هم دیده مى شود
که به گفته موبد فیروزگرى خاصیت ضدعفونى کننده و دارویى دارد
و به نیت سلامتى و بیشتر به حالت تبریک بر سر سفره هفت سین گذاشته مى شود.
