دوستی در دوران کودکی در پورتال جامع فرانیاز فراتراز نیاز هر ایرانی

دوستی در دوران کودکی -یکی از مشغله های اصلی والدین است. در موارد بسیاری والدین از این موضوع نگران هستند

که فرزندشان با چه کسی دوست است و چنانچه از رابطه ای خشنود نباشند، سعی می کنند تا مانع آن شوند.

البته این نگرانی تا حد زیادی به جا و منطقی است. چرا که دوستان می توانند تاثیرات زیادی را بر رفتار و سرنوشت افراد بر جای گذارند.

اما برخورداری فرزندان از روابط دوستی مناسب می تواند سهم مهمی در سلامت روانی کودکان داشته باشد.

دوستی در دوران کودکی

دوستی در دوران کودکی

دوستی یک پدیده اجتماعی در عالم انسانی است.

هر کدام از ما در طی زندگی خود دوستان متعددی را انتخاب می کنیم

و بخشی از عمر خود را با آنها می گذرانیم. برای بسیاری از انسان ها،

دوست نقشی مهم و گاه مهم تر را در زندگی بازی می کند. برخی از افراد خواهش دوست

را بر خواهش هر کس دیگر ترجیح می دهند و تأثیری که از دوست می پذیرند،

از هیچ معلم و مصلحی پذیرا نیستند. وقتی که دوست تا این درجه می تواند

در زندگی ما نقش داشته باشد، پس باید آداب مربوط به رفتار با او را نیز بیاموزیم و فرزندان مان را در این راه تربیت کنیم.

کودک یک موجود اجتماعی است، احتیاج به انس و الفت دارد و نیازمند به همبازی است.

یکی از نیازهای طبیعی کودک مجالست و مؤانست با معاشران است.

پدران و مادران هرگز نمی توانند نقش همبازی را عهده دار شوند،

گرچه خود را فوق العاده صمیمی نشان دهند. تأثیری که دوست بر انسان می گذارد،

قابل مقایسه با راهنمایی و اندرز پدران و مادران نیست، زیرا کودکان در برابر گفته های

بزرگ ترها مقاومت می کنند، ولی در برابر دوستان و معاشران، ناخودآگاه از رفتار و کردار آنان اقتباس می نمایند.

روی این اصل، پدران و مادران باید با همه وجود تلاش کنند معاشران خوبی

برای فرزندان خود انتخاب کنند. با انجام این کار دو فایده عمده نصیب آنان خواهد شد:

در درجه اول، فرزندان شان ناخودآگاه کمالات معاشر خوب را اقتباس کرده،

به نیکی گرایش پیدا خواهند کرد، دوم اینکه از معاشرت با افراد فاسد

و آلوده برکنار مانده، از آفت های زشت آنان مصون خواهند ماند.

تحقیقات و مطالعات بسیاری نشان داده اند که

داشتن دوست و تعلق داشتن به گروه همسالان، در ارتقای سلامت روانی افراد موثر است و موجب می شود

تا فرد این توانایی را پیدا کند تا از موقعیت های دشوار زندگی،

راحت تر عبور کند و در نهایت زندگی موفق تری داشته باشد.

آنچه مشخص است اینکه هر کسی به داشتن دوست نیاز دارد چرا که ممکن است

در زندگی شرایطی به وجود بیاید که خانواده نتواند به حمایت فرد بپردازد

و در این شرایط، حمایت دوستان می تواند عامل مهمی برای فرد باشد.

پس این عمل درست نیست که برخی از والدین مانع از دوستی های فرزند

خود می شوند وبا این اقدام، فرصت های زیادی را از فرزند خود دریغ میکنند.

هرچند نباید این مساله را هم از نظر دور داشت که فرایند دوست یابی هم، فرایند کم دردسری نیست.   دو

ستی در دوران کودکی

بسیاری از کودکان در روند دوستی های خود با مشکلات بسیاری روبرو می شوند

و یا در برقراری ارتباط مشکل پیدا میکنند و این باعث ایجاد حس ناامیدی و نوعی یاس در آنها می شود.

احتمالا شنیدن این جمله از زبان بچه ها که “هیشکی منو دوست نداره و با من

دوست نمیشه” برای والدین ناراحت کننده و غم انگیز است. اما در عین

حال والدین نمی توانند در رابطه با این موضوع دخالت مستقیم داشته باشند

و مثلا برای دوست یابی فرزندشان، شخصا اقدام کنند. سوال اینجاست که

در چنین شرایطی چه باید کرد؟ مسلما نباید نسبت به این موضوع بی تفاوت بود.

چرا که این مساله نوعی آزرده خاطری برای کودک ایجاد می کند که برای او اذیت کننده است

و نوعی احساس تنهایی در کودک ایجاد می شود که اثرات منفی بر روح او بر جای می گذارد.

از طرف دیگر این مطلب مهم است که کودک این توانایی را پیدا کند که

در کودکی با این موضوع کنار بیاید و آنرا برای خود حل کند چرا که اگر در کودکی

یاد نگیرد که چطور با دیگران ارتباط برقرار کند ممکن است در آینده،

هیچگاه نتواند این مهارت را به درستی یاد بگیرد.

برای جلوگیری ار بروز این اتفاق، والدین چه باید بکنند؟    دوستی در دوران کودکی

والدین به یاد داشته باشند که کودکی که قدم به دنیا می گذارد،

تصوری از خود ندارد و این والدین و اطرافیان هستند که این تصویر را به او ارائه می دهند.

پس والدین توجه  داشته باشند که به خاطر برخی از رفتارها به کودک خود برچسب نزنند و تصور اشتباه ایجاد نکنند

کودکان روحیات متفاوت و منحصر به فردی دارند. برخی از بچه ها این توانایی را دارند

که به سرعت و به راحتی برای خود دوست پیدا کنند. برخی از بچه ها از زمانی

که راه رفتن را می آموزند، خود را مشتاق به برقراری ارتباط نشان می دهند.

اما برخی دیگر از کودکان اشتیاقی به داشتن این رابطه ها ندارند و

دائما به مادر خود می چسبند و اغلب سکوت می کنند و حرفی نمی زنند.   دوستی د

ر دوران کودکی

این حالات تا حدودی می تواند ناشی از خصلتهای ذاتی افراد باشد

ولی برقراری روابط با دیگران، یک مهارت اجتماعی است که می توان آنرا به کودک یاد داد.

در عین حال این مهارت با کسب تجربیات مختلف در طی زندگی هم به دست می آید.

اینکه برخی از کودکان نمی توانند به بازی گروه همسالان وارد شوند،

می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. یکی از عوامل مهم که منجر

به برقراری ارتباط یک کودک با همسالان می شود، به نحوه نگاه یک کودک

به خود بستگی دارد. یعنی کودکی که تصویری توانمند از خود در برقراری ارتباط دارد،

کودکی که باور دارد می تواند به بازی با دیگران بپردازد و می تواند از عهده مکالمات

و گفتگوها بر بیاید و اعتماد به نفس داشته باشد، می تواند برای برقراری یک ارتباط پیش قدم باشد.

والدین به یاد داشته باشند که کودکی که قدم به دنیا می گذارد،

تصوری از خود ندارد و این والدین و اطرافیان هستند که این تصویر را به او ارائه می دهند.

پس والدین توجه  داشته باشند که به خاطر برخی از رفتارها به کودک خود برچسب

نزنند و تصور اشتباه ایجاد نکنند. وقتی این موضوع به درستی رعایت شود،

منجر به تقویت اعتماد به نفس در کودک می شود. یعنی باور یک کودک

به توانمندی هایی که دارد. با تقویت توانمندی هایی که در کودک وجود دارد

می توان اعتماد به نفس را در وجود ا تثبیت کرد. وقتی این احساس

به درستی در کودک ایجاد شده باشد او می تواند در تعامل با دیگران موفق عمل کند.

دوستی در دوران کودکی

دوستان بچه ها، مهمّند

دوستی در دوران کودکی

بچه ها از طریق معاشرت با بچه های دیگر با مسائل زندگی آشنا می شوند.

متخصصان امور تربیتی بچه ها عقیده دارند: اگر فکر می کنید فرزندتان

در صورت رابطه نداشتن با بچه های دیگر دارای شخصیت بهتری خواهد شد،

اشتباه می کنید، زیرا بچه ها مسائل مهم را جز از طریق معاشرت های مکرر

با بچه های دیگر به آسانی یاد نمی گیرند، پس دوستان آنان جزء افراد مهمی هستند

که بچه ها آنها را می شناسند و به آنها نیاز دارند

شما نمی توانید دوستان فرزندتان را انتخاب کنید و اگر چنین کنید،

در مقابل شما خواهد ایستاد. اظهار مخالفت فکر خوبی نیست، مگر اینکه فرزندتان

واقعا مشغول ولگردی با دوستان ناباب باشد که در آن صورت حتما باید پافشاری کنید.

مخالفت کردن با یک دوست خاص صرفا کودک را به سوی او سوق می دهد و باعث می شود

فرزندتان مخفی کاری کند. فکر خیلی بهتر این است که به فرزند خود بگویید

دوستش را به منزل دعوت کند تا او را بهتر بشناسید. شاید دوست او خیلی

بهتر از آنچه که شما فکر می کردید، باشد. به این ترتیب فرزندتان آزادمنشی

شما را احساس می کند و نسبت به مواضع دلسوزانه شما واکنش مثبت نشان می دهد

و در نتیجه آمادگی بیشتری برای تبادل نظر و متقاعد شدن پیدا می کند   دو

ستی در دوران کودکی

بسیاری از ما می پنداریم که ممکن است، رفتارهای نابهنجار سایر بچه ها در فرزند

ما اثر نامطلوب بگذارد، اما محققان در این زمینه عقیده دارند که این طور نیست،

زیرا بچه ها به طور معجزه آسا و شگفت انگیزی قدرت تغییرپذیری و دگرگونی از خود نشان می دهند

و عقیده دارند که: مراقبت از فرزند به این معنی نیست که مدام نظر بدبینانه ای نسبت

به دوستان او داشته باشیم، بلکه باید آنها را تحت نظر داشته و در وقت لازم با خوشرویی مداخله کنیم.

گرچه کنترل بچه ها از طریق والدین امری طبیعی است اما کنترل کامل آنان،

کار درستی نیست. زیرا معمولاً کنترل های شدید برای داشتن استقلال کودک

به مرز لیاقت، به او ضربه وارد می سازد. کمی واقع بین بودن والدین کمک

زیادی به امر تربیت کودک می نماید، واقع بین بودن این است که در مقابل

خطرها و نتایج آنها صادق باشیم. از آنجا که به طور طبیعی هر شخصی فرزند خود

را دوست می دارد، بجاست که در باره قابلیت و شایستگی او، در مراجعه با خطر نگران باشد.

اما این نگرانی نباید بدان معنا باشد که او را از داشتن دوست یا بازی یا کارهای

سازنده محروم کند. البته این موضوع نیز نباید نادیده گرفته شود که: هرگز نباید

بی محابا به فرزندان آزادی بدهیم یا اولین کسی باشیم که در مقابل خواسته های

او سر تسلیم فرود آوریم، زیرا فرزند ما نیز محدودیت ها را در پاره ای موارد بهتر می پسندد

دوستی در دوران کودکی

دوستی در دوره دبستانی

روابط دوستانه بخصوص دوستان هم جنس یکی از مقوله های متداول در دوران دبستان به شمار می رود

و این نوع دوستی ممکن است شکل های مختلفی داشته باشد مانند هم کلاسی ها، دوستان ماجراجو، دوستان مشاور و راهنما.

دوستان همچنین یکدیگر را در رسیدن به عزت نفس و نیز احساس لیاقت در دنیای اجتماعی کمک می نمایند.

هر چقدر کودکان در این مرحله بیشتر رشد نمایند، روابط دوستان همسال رنگ بیشتری به خود می گیرند.

به عنوان مثال بچه های بزرگ تر به نظر می رسد از فعالیت های گروهی مانند اسکیت، دوچرخه سواری و خانه بازی بیشتر لذت می برند.

روابط دوستانه در همسالان بیشتر براساس شباهت های میان آنها شکل می گیرد.

آگاهی بر تفاوت های نژادی و یا تفاوت های دیگر بین همسالان ممکن است

سبب تأثیر بر رابطه دوستی گردد. عدم بردباری در کودکانی که شبیه یکدیگر نیستند،

منجر به تعصب و یا به عبارتی ادراکات منفی نسبت به گروههای دیگری از مردم می گردد.

در حالی که بعضی دوستان همسن و سال ممکن است از رفتارهای قالبی تعصب آمیز برخوردار باشند،

با این حال بسیاری از کودکان در رفتارهایشان نسبت به بچه های دیگر حساسیت کمتری به خرج می دهند.

دوستی در دوران کودکی

گروههای دوستی در دوره نوجوانی

در دوره نوجوانی، دوستی معمولاً درون ساختار گسترده تر اجتماعی روابط همسالان وجود دارد.

در این موقعیت گسترده تر اجتماعی، هر نوجوانی واجد پایگاه کمابیش تعریف شده و آشکاری است.

دوستی های صمیمی و نزدیک، مستقل از ویژگی فوق نیستند.

موقعیت های دوستان در داخل گروه بزرگ تر، به یکدیگر شباهت دارد.

اگر چه هنجارهای گروه همسالان، شاید مرزهای مؤثری را پیرامون رفتارهای پذیرفتنی و ناپذیرفتنی ایجاد کند،

ولی در دوستی هاست که جوانان پشتیبانی و امنیت می یابند، استقلال عاطفی خویش را به بحث می گذارند،

اطلاعاتی را رد و بدل می کنند، اعتقادات و احساسات خویش را به زبان می آورند

و دیدگاهی جدید و متفاوت در مورد خویش به دست می آورند.

طی دوره نوجوانی، دوستی ها اهمیت خاصی می یابد و در اوایل دوره نوجوانی، برابری و روابط بده و بستان جزء مشخصه های دوستی می باشند.

گفتگوهای همسالان در برگیرنده تبادل نظر و توضیح و درک متقابل می باشد، در حالی که مکالمه های نوجوان والدین، ممکن است

اغلب شامل تبیین دیدگاهها توسط والدین حتی به بهای عدم درک دیدگاههای متفاوت فرزندان نسبت به رویدادها و وضعیت های زندگی باشد.

در فاصله میان کودکی و نوجوانی، دوستی ها به روابطی پیچیده تر و از نظر روانی کامل تر و شبیه بزرگسالان تبدیل می شوند

دوستی در دوران کودکی

لزوم توجه والدین به گروه دوستان نوجوان

همان طوری که می دانیم، نوجوان در سن بلوغ عمدتا متأثر از گروه همسن خویش است

و بیش از آنکه از رفتار والدین و حتی مربی تأثیر بپذیرد، از گروه دوستان خویش الهام می گیرد.

روی هم رفته چنانچه بتوان در انتخاب ترکیب دوستان هم گروه نوجوان، قدم های مؤثری برداشت

، شاید بزرگ ترین خدمت، هم به لحاظ رفتاری و هم به لحاظ پیشرفت تحصیلی در حق او انجام شده باشد.

از نظر رفتاری، نوجوان عمدتا دوستان هم گروه خود را الگوی رفتاری خویش می داند و از روش و منش و شیوه های رفتاری گروه تبعیت می نماید.

بنابراین اگر دوستان نوجوان افرادی خوش رفتار و با منش و تربیت مطلوب باشند، نوجوان نیز در مسیر آنان گام بر خواهد داشت

و چنانچه خدای ناکرده گروه دوستان دارای مشکلات رفتاری باشند، نوجوان با تبعیت از آنها در مسیر و وادی نامناسبی قرار می گیرد

و در آن جهت حرکت خواهد کرد. بنابراین والدین باید مراقب باشند

که دوستان فرزند نوجوان شان اولاً در زمینه رفتاری وضعیت مطلوبی داشته باشند،

ثانیا در زمینه تحصیلی از وضعیت درخشانی برخوردار باشند

و یا حداقل دارای شرایط مشابهی با فرزند نوجوان آنها باشند

مهم ترین نکاتی که باید درباره پدیده دوستی از طرف اولیا مورد توجه قرار گیرد، به شرح زیر است:

ـ دوستی را به عنوان یک واقعیت در زندگی فرزندان مان بپذیریم و تلاش نکنیم

از طریق دور نگه داشتن فرزندان مان از دیگران، به زعم خود، آنان را سالم بار بیاوریم.

فرزندان ما می توانند با داشتن دوستان سالم زندگی بهتری داشته باشند.

دوستی در دوران کودکی

ـ توجه داشته باشیم که این دوست بد نیست که فرزند ما را به بیراهه می کشاند، بلکه ممکن است

ویژگی هایی در فرزند ما وجود داشته باشد که او را به طرف انتخاب دوست بد سوق دهد،

از آن جمله: سرزنش زیاد و ایجاد تصویر منفی از فرزند در ذهن او، می تواند وی را به سوی دوستان بد بکشاند.

ـ سعی کنیم آداب دوستی را به فرزندمان بیاموزیم، از جمله به او بیاموزیم

که یک انسان سالم می تواند به موقع با دیگران، از آن جمله با دوستان، تماس حاصل کند

و به موقع نیز از آنان جدا شود. به بیان دیگر، نه تنهایی شایسته است و نه عدم توانایی برای جدا شدن از دیگران.

ـ به فرزندمان بیاموزیم که حقوق دوست را چون حقوق خود، در حضور و غیاب دوست،

محترم بشمارد، رازدار او باشد و به هنگام گرفتاری، تنگدستی و بحران او را تنها نگذارد.

ـ به فرزندمان بیاموزیم که دوستی را تنها ملاک رفتار با دوست قرار ندهد، بلکه ملاک های درست و عقلانی را بر دوستی ترجیح دهد

و دوستی خود را با این ملاک ها تعیین کند، به عبارت دیگر، مهار عقل را به دست دوستی ها ندهد.

دوستی در دوران کودکی