فرق گذاشتن بین کودکان در پورتال جامع فرانیاز فراتراز نیاز هر ایرانی

فرق گذاشتن بین کودکان ,در بیشتر خانواده ها به چشم میخورد. بیشتر پدر مادرها اصرار دارند

که: “ما همه بچه هامون رو یک جور دوست داریم.”

اما چه طور می توان بچه هایی را که به طور طبیعی با هم تفاوت دارند

به یک شکل و یک اندازه دوست داشت؟با ما همراه باشید در فرانیاز

فرق گذاشتن بین کودکان

فرق گذاشتن بین کودکان

رقابت امری است که همیشه بین بچه های یک خانواده وجود دارد.

اما ممکن است والدین نیز ، با رفتارهای ناخودآگاه خود ، به آن دامن بزنند.

ما همگی مصرانه بر این باوریم که بین فرزندان خود تفاوتی قائل نیستیم و

از صمیم قلب می گوییم:” ما همه بچه هامون رو یک جور دوست داریم.” اما چه طور

می توان بچه هایی را که به طور طبیعی با هم تفاوت دارند به یک شکل و یک اندازه دوست داشت؟

چنین چیزی محال است. آیا این طور نیست که پدر یا مادر به عنوان مثال با فرزند ارشد

بیشتر احساس هم دلی می کند ؟ آیا ما همگی ، وقتی فرزندانمان با هم

دعوا می کنند، بی اختیار مایل نیستیم یکی از آن ها را محق بدانیم؟

بی طرفی مطلق والدین در دنیای انسان ها جایی ندارد.

به جای حس گناه ، بهتر است سعی کنیم ببینیم چرا ، به رغم میل باطنی،

بین فرزندان خود فرق می گذاریم؟ یا حتی اگر فرقی نمی گذاریم ،

ببینیم چرا با یکی از آن ها بیشتر احساس نزدیکی می کنیم. یا چرا یکی از آن ها

بیشتر از بقیه ما را عصبی می کند؟ اگر شهامت به خرج دهیم و با صراحت

چنین پرسش هایی را مطرح کنیم، آسوده تر می توانیم مانع تبعیض ها شویم.

این که یکی از فرزندانتان مهربان تر از بقیه است

برای این که نگرشِ تا حد امکان بی طرفانه داشته باشید راهکارهایی را پیشنهاد

می کنیم که با تکیه بر آن ها می توانید بفهمید که چرا هر یک از فرزندان ،

احساسات خاصی را در وجود ما بیدار می کند.

فرق گذاشتن بین کودکان

بچه و گذشته من

هر کدام از بچه ها در مقطع خاصی به زندگی شما قدم گذاشته اند

و شما را به یاد گذشته خودتان می اندازد . مثلا فرزند ارشد وقتی به دنیا

می آید که مادرش از لحاظ شغلی موفق است. کمی بعد وقتی بچه دوم به دنیا آمد ،

مادر تصمیم می گیرد تا مرخصی بگیرد . اما دیری نمی پاید که نمی تواند در

خانه ماندن را تحمل کند. بنابراین احتمال دارد به شکلی ناخودآگاه بین فرزند دوم

خود و دوره دلسردی ارتباط برقرار کند. این چنین است که رابطه اش با فرزند دوم

از این افکار ناخودآگاه متأثر می شود. حالت دیگر این است که یکی از رفتارها یا

خصلت های بچه شبیه یکی از والدین باشد که ممکن است سبب نزدیکی آن

دو شود یا باعث شود تا پدر و مادر به خاطر همین تشابه فرزند را از خود براند.

جا دارد تا والدین با دید باز و دقیق به تجربه های دوران کودکی خود بنگرند،

چون اغلب آنان این تجربیات را از نسلی به نسل دیگر منتقل می کنند. حیف است

که پدر و مادر به این ترتیب و از سر ناآگاهی باعث شوند که نسل به نسل

در خانواده ، سلسله ای از بچه های “عزیزدردانه” یا برعکس ” جوجه اردک زشت” بار بیایند…

 فرق گذاشتن بین کودکان
بچه بازتابی است از زن و شوهر

تولد هر کودک در مقطع خاصی از تاریخچه زندگی زناشویی رخ می دهد ،

به عنوان مثال ، فرزند اول ثمره عشق والدین و بچه سوم شاید نجات بخش زندگی زوج در حال فروپاشی است.

رابطه ای که شخص با فرزندانش ایجاد می کند، در اکثر موارد تحت تأثیر رابطه ای است

که با همسر خود دارد. مثلا در دوره خوش و خرم عشق و عاشقی ،

مادر از این که می بیند چهره پسرش مو به مو به چهره پدر شباهت دارد به

وجد می آید و دلباخته او می شود . کافی است زوج دچار مشکل شود

تا این قبیل روابط زیرو رو شود. مادر از این که می بیند پسرش شبیه شوهری است

که این همه او را اذیت می کند دل چرکین می شود و به همین دلیل نیز او را پس می زند.

با وقوع طلاق ، تبعیض بین بچه ها تشدید می شود و گاه شکل

اغراق آمیزی به خود می گیرد، به عنوان مثال مرد یا زن دیگر تحمل فرزندی را ندارد

که شبیه همسر سابقش است. این گونه است که همسر سابق نیز از

همین شباهت فرزند با خود استفاده می کند و او را وا می دارد تا موضع خود را مشخص کند.

قابل پیش بینی نیست

باور همگان بر این است که فرزند عزیز دردانه در میان سایر فرزندان،

جایگاه بهتری نیز دارد اما همیشه این طور نیست. به دلیل این که پدر و مادر روی

او سرمایه گذاری های بزرگی نیز می کنند این احتمال وجود دارد

انتظارات فراوان والدین برای چنین کودکی خفقان آور و فلج کننده نیز باشد.

بدون تردید بچه هایی که عزیز کرده نیستند از این که می بینند

منتخب والدین نیستند رنج می کشند. اما عزیز دردانه نبودن جنبه های مثبت هم دارد.

کودکی که احساس می کند به نسبت برادر یا خواهرش کمتر مورد

توجه والدین است مدام تلاش می کند تا جای دیگری جلب توجه کند. این امر

می تواند باعث شود تا در بیرون از چارچوب خانواده به دنبال جلب توجه و عرض اندام باشد.

چنین کودکی در قیاس با عزیز دردانه ی پدر و مادر ،

خیلی راحت تر به استقلال می رسد و محیط خانه را ترک می کند.

می بینیم که پیش بینی آینده کودک با توجه و علاقه ای که والدین

به او داشته اند ، کار ساده ای نیست.همه چیز بستگی به ظرفیت فرد

در قبال جایگاهی که پدر و مادرش در دوران کودکی برای او در نظر گرفته اند.
 فرق گذاشتن بین کودکان

فرق گذاشتن بین کودکان
بازبینی کنید

باید وقت گذاشت و به ویژه شهامت به خرج داد و در رفتار با کودکان بازبینی کرد.

اما مسئله این جاست که آیا باید به ناله ها و شکوه های فرزندانمان نیز توجه کنیم؟

بارها شنیده ایم که یکی از آن ها گفته:” تو فلانی رو بیشتر از من دوست داری”

وقتی یکی از بچه ها به این ترتیب ما را مخاطب قرار می دهد ،

ما باید به حرفش گوش کنیم، شاید چیزی هست که از چشم ما پنهان مانده است

اما دلیل ندارد که آن را زیاد جدی بگیریم. بهتر است در چنین شرایطی موضع خود

را به صورت واضح مشخص کنیم:” من سعی می کنم تا جایی که می شه

بین شما فرق نذارم” بعد باید با کسی مشورت کنیم ، از همسر خود یا یکی

از نزدیکان بخواهیم نظر خود را در این باره بگوید تا ببینیم آیا بین فرزندان خود

تبعیض قائل می شویم؟ البته طرح چنین پرسشی ایجاب می کند که توان

و ظرفیت کافی برای شنیدن پاسخ منفی هم داشته باشیم و بدانیم که آیا تغییر رویه خواهیم داد یا نه.   فرق گذاشتن بین کودکان

این امر به هر پدر و مادری اجازه می دهد تا رشد کند و متحول شود.

این چنین است که تغییراتی در خود پدید می آوریم که به ما اجازه می دهد

از دام بسیاری از بارهای سنگین گذشته خانوادگی یا زناشویی

برهیم و آن ها را بر کودکان خود بازتاب ندهیم.

پدر و مادر شدن اگر اجازه دهد که والدین نیز رشد کنند ماجرای بسیار

دلچسبی است، یعنی هنگامی که امکان دهد والدین نیز موضع گیری های

قدیمی خود را تغییر دهند و به نسبت برخی از خانواده ها ، آزادتر باشند و عادلانه تر با خود رفتار کنند.

فرق گذاشتن بین کودکان

حقش را ادا کنید

خداوند در آیه ۸ سوره مبارکه مائده می فرماید: «عدالت داشته باشید

که به پرهیزکاری نزدیک تر است و از معصیت خدا بپرهیزید که از آن چه انجام می دهید باخبر است».

براساس این آیه شریفه، عدالت شرط اساسی برای هر برخورد و قضاوتی است

و موجب می شود حقوق افراد محفوظ بماند. طبیعی است که این نکته در مورد

روابط بین اعضای خانواده اهمیت بیشتری پیدا می کند. چرا که فرزندان

در خانواده عدالت و رفتار درست را از پدر و مادر و بزر گ ترهای خود می آموزند.

بدین ترتیب می توان ادعا کرد که عدالت در برخورد با فرزندان یکی از اصول اساسی

تربیت است که در موارد گوناگون باید از سوی والدین و بزرگ ترهای خانواده

رعایت شود تا جلوی آسیب ها و تهدیدهای احتمالی گرفته شود.
طبق روایتی که در کتاب «مکارم الاخلاق» آمده است پیامبر گرامی اسلام(ص) فرموده اند:

«بین فرزندانتان با عدالت رفتار کنید همان طور که دوست دارید آن ها با شما به عدالت رفتار کنند».

عدالت رفتار یک شکل نیست

اشتباه نکنید! رفتار عادلانه با فرزندان به این معنی نیست که همه آن ها

را یک جور ببینید و هیچ فرقی میانشان قائل نباشید. در واقع عدالت داشتن

میان آن ها به این مفهوم نیست که پدر و مادر از نظر تامین نیازهای مادی و

شیوه اظهار محبت و علاقه نسبت به فرزندان خود به یک صورت رفتار کنند و

به عنوان مثال تمام لوازم مورد نیازی را که برای پسر نوجوان خود فراهم کرده اند

در اختیار کودک پنج، شش ساله هم قرار دهند.
به هر حال واضح است که نیازهای هر انسان در سنین مختلف با هم فرق دارد

و نباید نیازهای مادی و عاطفی دوران کودکی و نوجوانی را یک جور دید

و آن ها را مانند هم تامین کرد. کودک نیازهای عاطفی پررنگ تری دارد و شیوه

پاسخ دادن به آن ها باید به گونه ای باشد که از افراط و تفریط خودداری شود

اما نوجوان بیشتر از هر چیز دیگری می خواهد از طرف خانواده

و بزرگ ترها به عنوان یک شخص صاحب نظر و محترم شناخته شود.

تاکید پیامبر اکرم(ص) بر رعایت عدالت بین فرزندان

روایت ها نشان می دهد که دقت پیامبر(ص) در برخورد با کودکان و رعایت عدالت

بین فرزندان تا اندازه ای بود که وقتی شخصی همراه با فرزندانش خدمت

آن حضرت رسید، حضرت به رفتارهای او با فرزندانش توجه داشتند و نکاتی را تذکر می دادند.
در کتاب «وسائل الشیعه» روایتی با این مضمون آمده است:

«مردی در حضور پیامبر(ص) یکی از فرزندانش را در آغوش گرفت و او را بوسید اما

به فرزند دیگرش توجهی نکرد.پیامبر به او تذکر داد و فرمود:

« چرا بین فرزندانت با عدالت رفتار نمی کنی؟!» اگر پدر یا مادری در میان فرزندان

خود جانب عدالت و مساوات را رعایت نکند و با این کار باعث شود

که حق یکی به نفع دیگری پایمال شود و از بین برود یا احساس حقارت یا خود کم بینی

در فرزند ایجاد شود، چنین رفتاری گناه است و پدر و مادر به دلیل چنین برخوردی مسئولند.

فرق گذاشتن بین کودکان

احساساتتان را کنترل کنید

امکان دارد پدر یا مادری یکی از فرزندان خود را به دلیل داشتن مزیت هایی

از جمله مهربانی و دلسوزی نسبت به والدین یا فضیلت های دیگر، بیشتر

از بقیه فرزندان دوست داشته باشد. در این خصوص باید توجه داشت که ابراز

احساسات و اظهار علاقه در میان فرزندان و به خصوص کودکان و نوجوانان به گونه ای نباشد

که روحیه حساس آن ها را تحریک کند چون کودکی و نوجوانی دوران حساس و

مهمی است و هر نوع احساس تفاوت داشتن با فرزند دیگر سلامت روحی کودک

یا نوجوان را تهدید می کند . البته در مواردی که یکی از فرزندان دارای ویژگی

هایی است که او را بر دیگران ممتاز می کند، بیان آن خصلت و اظهار آن در برابر بقیه

فرزندان می تواند آن ها را متوجه کند که دلیل توجه والدین نسبت به او چیست.
نقل شده است امام کاظم(ع) در مواردی امام رضا(ع) را بر فرزندان

دیگرشان ترجیح می دادند و ایشان را الگویی برای آن ها معرفی می کردند.

البته در تمامی این موارد دلیل برتری آن حضرت را مشخص می کردند و می فرمودند:

«برادرتان دانشمند آل محمد است. درباره دین خود از او بپرسید و هرچه می گوید به خاطر بسپارید.»

فرق گذاشتن بین کودکان

دختر و پسر فرقی ندارد

دکتر علیرضا ناصری، روان شناس نیز در گفت وگو با جام جم آنلاین در این باره می گوید:

میان دختر و پسر از نظر خلقت تفاوت های بسیاری وجود دارد، اما این دلیل

باعث نمی شود بین آن ها تبعیض گذاشت.در خانواده هایی که میان دختر و

پسر فرق می گذارند، نسبت به توانایی های متفاوت این دو جنس آگاهی

کمی وجود دارد. در حالی که در هر زمینه ای که پسر برتر باشد دختر نیز

توانایی هایی دارد که این جای خالی را پر می کند.اگر شناخت والدین نسبت

به توانایی های دو جنس کامل باشد در هیچ خانواده ای دیگر شاهد تبعیض نخواهیم بود.

فرق گذاشتن بین کودکان

عصای دست دوران پیری

در برخی خانواده های سنتی یکی از مهم ترین علل پسر دوستی حفظ

نام خانوادگی است. به عقیده آنان فرزند پسر است که نام خانوادگی را زنده نگه

می دارد و نسلشان را ادامه می دهد.در مقابل در برخی از خانواده ها نیز

دختران نور چشمی والدین به حساب می آیند، این در حالی است که

صرف جنسیت نیست که عصای دست دوران پیری والدین را مشخص می کند.

چه بسیار پسران و چه بسیار دخترانی که در هنگام کهنسالی والدین، محبت و حمایت خود را از آنان دریغ کرده اند.

فرق گذاشتن بین کودکان

حسادت، نتیجه بزرگ تبعیض

از مهم ترین واکنش هایی که فرزند مورد تبعیض واقع شده از خود نشان می دهد،

حسادت نسبت به دیگر فرزندان است. در این گونه مواقع حس انتقام

جویی در فرزند شعله ور می شود و حتی ممکن است خواهر و برادر در

دوران بزرگسالی نیز رابطه خوبی با یکدیگر نداشته باشند.
کودکان مورد تبعیض، واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند،

تهدید کردن و آزار دادن یا در پیش گرفتن رفتارهای تهاجمی به صورت پنهانی،

خود را به شکل پسرها یا دخترها درآوردن، انواع ناسازگاری و آزار پدر و مادر از این گونه رفتارها محسوب می شود.
ناصری در این باره معتقد است: گاه پرخاشگری به صورت فعال دیده می شود،

مانند دعوا کردن با دیگران، اما در برخی مواقع این پرخاشگری به صورت

غیرفعال بروز می کند. به عنوان مثال، فرد در ظاهر، انسان عصبی و بداخلاقی نیست،

اما ممکن است در رفتارش با دیگران تاثیر بگذارد و اطرافیانش را به شکل دیگری آزار دهد؛ مثلا فرد بدقولی شود.

فرق گذاشتن بین کودکان

اعتراف بیش از ۳۰ درصد مادران به داشتن فرزندان نورچشمی

یافته های یک پژوهش نشان داد: بیش از ۳۰ درصد مادران یکی از فرزندان

خود را بیشتر دوست دارند.به گزارش فرانیاز براساس یافته های این پژوهش

که در سایت فرانیازروی ۲۲۱۲ تن از والدین انجام شده است، ۳۴ درصد از مادران

و ۲۸ درصد از پدران اذعان کرده اند که یکی از فرزندان خود را بیشتر از بقیه دوست دارند.

فرق گذاشتن بین کودکان